Mijn dochter is weer tijdelijk thuis ingetrokken en volgt een online hoorcollege. Een constante, vrij monotone en mechanisch klinkende geluidsstroom dringt door de muren van mijn werkkamer heen. Een verdieping boven mij, op zolder, bespreekt mijn man in een skype sessie met collega’s welke projecten de komende tijd wel of niet door kunnen gaan. Zelf zit ik klaar voor een telefonisch interview, maar de persoon die ik bel neemt niet op. Ook niet na drie pogingen. Ziek wellicht?
Terwijl ik nog even afwacht of hij op mijn voicemail reageert, schoon ik mijn mailbox op. Die staat vol met afzeggingen: een workshop Scherper Schrijven die niet doorgaat, een overleg over een concert van mijn koor in oktober, een netwerkbijeenkomst met andere tekstschrijvers, mijn afspraak bij de mondhygiëniste en de kapper, een verjaardag, een theatervoorstelling, een activiteit waar een artikel over geschreven moet worden. En al die mails eindigen met woorden als: we hopen dat je begrip hebt voor de situatie.
Natuurlijk heb ik begrip! Ik heb alle begrip van de wereld. Samen moeten we er immers alles aan doen om dit virus onder controle te krijgen. Om niet allemaal tegelijk ziek te worden. De enige manier is dus om zoveel mogelijk sociale contacten te vermijden. Ook al zou die workshop doorgaan, ik zou me afmelden. Dat Scherper Schrijven komt later wel. De grijs uitgroei in mijn haar zal ongekende vormen aannemen, maar soit… ik kom toch niet echt meer onder de mensen. En de verslappende spiermassa als gevolg van het sluiten van de sportschool, probeer ik met thuisoefeningen nog enigszins op kracht te houden.
We pikken de draad van al die dingen vast wel weer op, maar eerst zijn er belangrijkere klussen te klaren. Zoals die muur van immuniteit opbouwen, een prachtige beeldspraak, waartoe we gisteren door Rutte werden opgeroepen. Nou zoiets landt bij mij wel, ik ga nog beter mijn best doen! Ik zie ook meteen beelden voor me van duizenden krioelende mensjes die stenen aanslepen op hun rug. Allemaal op weg naar die muur, die steeds hoger, steeds steviger wordt en zal eindigen in een onneembare vesting. Iedereen draagt letterlijk zijn steentje bij. Maar… wel op gepaste afstand van elkaar alsjeblieft. Met dank voor het begrip!
Recente reacties